Grudzień 2014 (nr. 193)

Wersja na smartfona / czytnik eBook-ów: format PDF

Jest w moim Kraju zwyczaj,
że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej
gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego
łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując
uczucia w tym chlebie.

Cyprian Kamil Norwid

AKTUALNOŚCI

6 grudnia – dzień świętego Mikołaja
Nie ma chyba na świecie człowieka, który nie znałby tego świętego. Można powiedzieć, że to taki chrześcijański „Super Star”. Szkoda tylko, że wiemy o nim tak mało i zapominamy zaraz po tym jak zostaniemy obdarowani prezentami. A jest on patronem dzieci!!

7 grudnia – druga niedziela Adwentu
Jest to Dzień Modlitwy za Kościół na Wschodzie.
Warto czasami pomyśleć o tych, których losy rzuciły na wschodnie krańce naszego kontynentu, a wśród których jest sporo Polaków. Są oni żywym przykładem trwania w wierze – często na przekór niesprzyjających okolicznościom. Wspomagajmy ich naszą modlitwą a także pomocą finansową.

8 grudnia – uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny
Udekorowane białymi kwiatami figury Matki Bożej są symbolem tego wydarzenia, które potwierdził papież Pius IX w 1854 roku.

13 grudnia – rocznica wprowadzenia stanu wojennego w Polsce w 1981 roku
W tamte grudniowe dni, kiedy to strach mieszał się z niedowierzaniem bardzo wielu zwyczajnych ludzi podjęło walkę nie tylko z władzą komunistyczną ale także z samym sobą.Wielu z nich trafiło do obozów internowania, wielu podjęło walkę konspiracyjną. Działały wydawnictwa, organizacje samopomocowe. Niektórzy z nich zapłacili życiem za swoje zaangażowanie. Za wielką miłość do swojej ojczyzny.

14 grudnia – trzecia niedziela Adwentu
W naszej misji rozpoczynają się rekolekcje. Pamiętajmy, że dobre przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia to nie tylko stos prezentów pod choinką.

21 grudnia – czwarta niedziela Adwentu
To już tylko kilka dni dzieli nas od rodzinnego świętowania. Rozejrzyjmy się dookoła, może w najbliższym sąsiedztwie jest osoba, której moglibyśmy zaproponować miejsce przy naszym stole?

24 grudnia – Wigilia
Jedno słowo a tyle znaczeń!
Wypełnijmy ten wieczór miłością jaka się rodzi z pewności, że Dzieciątko urodzone w Betlejem urodziło się także dla każdego z nas.

25 grudnia – Boże Narodzenie
Radośnie śpiewajmy na Mszy świętej, pokłońmy się Nowonarodzonemu w szopce w naszym kościele, złóżmy życzenia nawet tym, których zaniedbujemy na co dzień.

26 grudnia – święto św.Szczepana
Pierwszy męczennik, który oddał swe życie za wiarę.

31 grudnia – pożegnanie starego roku
Jest to dzień, który łączy w sobie wspomnienia mijającego roku i plany nadchodzących dni. Pamiętajmy by podziękować Bogu za to co stało się naszym udziałem i prośmy o błogosławieństwo na następne 365 dni.

Niech ta gwiazda z Groty Narodzenia Pańskiego przyniesie Wam
spełnienie wszystich Waszych najskrytszych życzeń,
pokój i miłość w te świąteczne dni i cały nowy 2015 rok.
Tego z serca życzy Wam redakcja

Z notatnika okularnika

Mikołaj z reklamy Coca-Coli, renifer, bałwanek, choinka, góry prezentów mieniących się jaskrawymi barwami, świeczki z bombkami w różnych konfiguracjach a do tego lodowisko z łyżwiarzami w kolorowych czapkach i wypchane skarpety wiszące na kominku z napisem Marry Christmas.

Czy wiecie co to jest?
Spieszę „donieść”, że są to motywy kartek świątecznych, które dostajemy, a co gorsza sami wysyłamy do naszych bliskich.
Pytam dlaczego? Gdzie się podziało Dzieciątko Jezus, gdzie święta Rodzina, gdzie pasterze i trzej królowie?

Czy te kartki świadczą o tym co naprawdę jest dla nas ważne w tą jedyną w swoim rodzaju noc? W jakim celu tyle przygotowań, zabiegania, pośpiechu aby zdążyć na czas?
Czy tylko po to ,by napchać skartety i rozpakować pudła?
Jakie wydajemy o sobie świadectwo, my chrześcijanie, gdy nasze symbole tak bardzo związane z naszą wiarą zastępujemy nic nieznaczącymi „kolorowymi koralikami” ?

Pamiętajcie:

Nie wierzcie, że to nie ma znaczenia jaką kartkę wysyłamy na święta. Warto poświęcić trochę czasu, zastanowić się nad treścią życzeń (może do tego posłużyć nawet fragment kolędy), wybrać odpowiednie kartki, poćwiczyć charakter pisma.

Kartka jest przecież zwiastunem radości, która zrodziła się w Betlejem, a którą przez nasze ręce przekazujemy dalej.

Nie było miejsca dla Ciebie, w Betlejem w żadnej gospodzie
I narodziłeś się Jezu, w stajni, w ubóstwie i chłodzie
Nie było miejsca choć zszedłeś, jako Zbawiciel na ziemię
By wyrwać z czarta niewoli, nieszczęsne Adama plemię.

Nie było miejsca choć chciałeś, ludzkość przytulić do łona
I podać z krzyża grzesznikom, Zbawcze, skrwawione ramiona
Nie było miejsca choć zszedłeś, ogień miłości zapalić
I przez swą mękę najdroższą, świat od zagłady ocalić.

Gdy liszki mają swe jamy, i ptaszki swoje gniazdeczka
Dla Ciebie brakło gospody, Tyś musiał szukać żłóbeczka
A dzisiaj czemu wśród ludzi, tyle łez, jęku, katuszy
Bo nie ma miejsca dla Ciebie, w niejednej człowieczej duszy.

Święci w niebo wzięci

święta Łucja
ur.ok.281 r. w Syrakuzach
zm. 13 grudnia 304 r. w Syrakuzach

Pochodziła z bogatej rzymskiej rodziny z Syrakuz na Sycylii.
Po śmierci ojca wraz z matką przyjęła chrzest. Gdy ciężko zachorowała jej matka Eutychia udała się wraz z nią do grobu św. Agaty w Katanii by tam modlić się o łaskę uzdrowienia.

Modlitwa została wysłuchana – matka odzyskała zdrowie a córka postanowiła całkowicie oddać się Bogu. Po powrocie do domu rezygnuje z małżeństwa a swój posag rozdaje ubogim. Porzucony narzeczony donosi na nią jako chrześcijankę do namiestnika Paschazjusza, który nakazuje ją aresztować.

Gdy odmawia złożenia ofiary bożkom zostaje skazana najpierw do domu publicznego, ale ponieważ nie można ją było ruszyć z miejsca (nawet przy pomocy wołów) namiestnik nakazał spalenie jej żywcem ( z płomieni wyszła też bez uszczerbku), postanowiono ją ściąć. Została pchnięta sztyletem w gardło.

Jej śmiertelne szczątki spoczywają w Wenecji, w kościele św. Jeremiasza i Łucji, w szklanej trumnie pod ołtarzem.

św. Łucja jest patronką ociemniałych, proszących o pomoc w chorobach oczu, elektryków, pisarzy, Syrakuz, Sycylii i Toledo.

W ikonografii przedstawiana w szacie rzymskiej niewiasty. Atrybutami świętej są: oczy na tacy, palma, świeca, miecz lub sztylet, rana na szyi.
Czci ją cała Italia, ale największą popularnością cieszy się w Szwecji, choć jest to kraj protestancki. 13 grudnia tradycyjnie świętuje się tam pochodem ubranych na biało dziewcząt z wiankami płonących świec na głowie.

Wspominamy ją 13 grudnia.

Modlitwa:

Boże, spraw, abyśmy mogli korzystać ze wstawiennictwa dziewicy i męczennicy św. Łucji. Niechaj tak, jak czcimy jej niebiańskie narodziny na ziemi, mogli oglądać jej triumf w niebie. Amen.

Poczytaj mi mamo, poczytaj mi tato…

Zawsze może być Wigilia

Ania kończyła wyrabiać ciasto na świąteczne pierniki. Po całym domu rozchodził się zapach przypraw korzennych. Mama szykowała przyprawy przydatne do wypieku pierników: cynamon, imbir, gałkę muszkatołową, goździki, kardamon, pieprz i anyż.

– Jak tu pachnie świętami. Mamo, kiedy będzie wreszcie Wigilia?

Tak bym już chciała ubierać choinkę – zagaiła rozmowę Zosia, wybierając foremki do wycinania pierników.

– Wigilia? – zdziwiła się mama. – Właściwie to może być już dzisiaj.

– Naprawdę dzisiaj?! Zaraz zobaczę, czy wzeszła już pierwsza gwiazda – poderwała się do okna Zosia.

– Kochanie, ale dziś nie musi być gwiazdki. Wigilia oznacza oczekiwanie, czuwanie. Słowo „wigilia” pochodzi od łacińskiego czasownika „wigiliare”, co znaczy czuwać. Wigilia poprzedza każde uroczyste święto. Jednak najbardziej świętujemy tę Wigilię przed Bożym Narodzeniem.

– I wtedy są prezenty i jest tak miło, świątecznie – westchnęła Zosia.

– No właśnie Zosiu, jest miło, bo obdarowujemy się sobą, dobrymi życzeniami, miłością, świętujemy Narodzenie Pana Jezusa. To Pan Jezus jest źródłem wszelkiej miłości. Dlatego gdy robimy coś z miłości dla innych, w pewnym sensie jest to wigilia, taka uczta miłości.

– To codziennie możemy mieć Wigilię, taką przez wielkie „W”?

– zaciekawiła się Zosia.

– Jeśli zrobimy coś dobrego, a Adwent jest szczególną okazją nie tylko do wyrzeczeń, ale do dobrych uczynków. Także prezenty po wieczerzy wigilijnej mają znaczenie – upamiętniają największy dar, jaki otrzymaliśmy: przyjście na świat Boga w Jezusie Chrystusie. Przez swoje małe dary wyrażamy radość, że Bóg nas obdarował oraz że staliśmy się narzędziami Jego dobroci. Dobroć, której doświadczamy od Boga, otwiera nas na dobroć, która sprawi radość innym. Dobrocią dzielimy się z bliskimi, potrzebującymi naszej pomocy. Na przykład przy wigilijnym stole zostawiamy dodatkowe nakrycie dla przygodnego gościa.

Malgorzata Jędrzejczak

Znalezione w Sieci

Małygość.pl
Bujdy na resorach
Marcin Jakimowicz

Ostatnio na religii katechetka powiedziała, że Kościół jest przeciwny buddyjskiemu znakowi „yin i yang”. Pomyślałem, czy to nie przesada.

Co złego może być w zwykłym graficznym symbolu? Mateusz

Mati! Katechetka miała rację. Niepotrzebnie tylko zagalopowała się, używając słowa „przeciwny”. Kościół nie jest przeciwny temu znakowi. Chodzi o coś innego. Historia, opowieść, symbolika, którą wyczytujemy z tego pozornie niewinnego znaku jest kompletnie sprzeczna z tym, w co wierzymy. Naprawdę! Już wyjaśniam… W tym niezwykle popularnym symbolu (widzę go co chwilę na koszulkach, piórnikach, plecakach, kubkach na herbatę, czy okładkach płyt) zło i dobro przedstawione są jako biel i czerń. To informacja, że zła i dobra jest na świecie dokładnie tyle samo. I to jest pierwsza bzdura. Gdyby zła na świecie było więcej, świat rozsypałby się już dawno w drobny mak. Co więcej, czytamy dalej w znaku, że „zło i dobro”, to dwie równorzędne siły, które toczą walkę. To również nieprawda. Nie ma żadnej wojny „na remis”, równej walki „jasnej” i „ciemnej strony mocy”. Zło już dawno przegrało. Jesteśmy po stronie Zwycięzcy. Ten mecz od dwóch tysięcy lat jest już „ustawiony” – wygrany. Szatan nie jest (i nigdy nie był!) równorzędnym partnerem Stwórcy. Stworzony został przecież przez Boga jako anioł. Gdy Jezus mówił do demonów „milcz!” używał dosłownie sformułowania: „Cisza! Zakładaj kaganiec”. Mówiąc brutalnie i dosadnie: „Stul pysk!”. To nie była partnerska pogaduszka. Jezus wydawał rozkaz i złe duchy musiały być posłuszne. Demon jest na przegranej pozycji. Jego dni są policzone. Księga Ezechiela w 28 rozdziale o upadku demona mówi: „Przestałeś istnieć na zawsze”. Kolejne nieporozumienie związane ze znakiem yin i yang – na białym polu jest czarna kropka, na czarnym, kropla bieli. To wskazanie, że nie ma w tym świecie nic absolutnie czystego, dobrego, ale w każdym dobru jest kropla zła (i odwrotnie). To też nie jest prawda. „Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności” – mówi Biblia. On nie jest upaprany złem, grzechem. Jest nieskazitelnie czysty. Jezus zmartwychwstając, pozostawił grzech i śmierć w grobie. W Bogu nie ma żadnego terytorium zła, tylko sama miłość. Mati, nie chodzi o to, by protestować, krzyczeć i tupać nogami, ale o to, by wiedzieć, że nie wszystko można pogłaskać, „kupić w ciemno” i z uśmiechem na ustach zaakceptować. I ostatnia nieścisłość: „Yin i yang mogą przekształcić się w siebie nawzajem”. To też bujda na resorach. Bóg nigdy nie stanie po stronie ciemności. Nigdy nie chce nas skrzywdzić.

Znane i nieznane ciekawostki zasłyszane

Krakowskie szopki

W Krakowie wokół pomnika Adama Mickiewicza, zgodnie z coroczną tradycją, w pierwszy czwartek grudnia wystawione zostają szopki.

Bogato zdobione, bardzo zróżnicowane pod względem wielkości, nawiązujące najczęściej do zabytków Krakowa budowle przedstawiają misterium Bożego Narodzenia.

Tworzenie szopek to często tradycja rodzinna przekazywana z pokolenia na pokolenie.

Pierwsze szopki krakowskie powstały na przełomie XVIII i XIX wieku jako dzieła miejscowych cieśli i murarzy, którzy chodzili z nimi po domach i kolędowali.

Dziś szopki najczęściej wykonywane są z papieru i tektury, a na zewnątrz pokryte są wielobarwną cynfolią. Nie przeszkadza to jednak próbom tworzenia szopek z innych materiałów np. z ciasta.

Pierwszy konkurs na najpiękniejszą szopkę zorganizował Jerzy Dobrzycki w 1937 roku.
W tym roku odbędzie się już 72 edycja konkursu, którą organizuje Muzeum Historyczne Miasta Krakowa.