Listopad 2016 (nr. 213)

Wersja na smartfona / czytnik eBook-ów: format PDF

Króluj nam, Chryste, Tyś nasz Wódz!
Twych hufców my rycerze!
Modlitwą naszą Ty nas wiedź,
Pozyskać dusze wierze.

Na Twym sztandarze Serce Twe
Miłością gorejące!
Rozpal tym ogniem  serce me,
Ukochać ucz tysiące. (…)

Królestwo Boże, ku nam zstąp!
My oto walczyć pragniem,
Aż ziemi naszej całej zrąb
Do Bożych stóp upadnie.

Hymn Apostolstwa Serca Jezusowego

AKTUALNOŚCI

1 listopada – Wszystkich świętych
Ilu świętych – tyle dróg dochodzenia do świętości, – tyle przykładów do naśladowania.

2 listopada – Dzień Zaduszny
Ilu zmarłych – tyle o nich pamięci, – tyle naszej modlitwy za ich dusze, – tyle dbałości o ich groby.

11 listopada – Święto Niepodległości
Ilu Polaków – tyle odcieni przywiązania do rodzinnej ziemi, – tyle gotowości do zachowania tradycji i umiłowania Ojczyzny.

13 listopada – Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym
Ilu chrześcijan – tylu świadków wiary,  – tyle odpowiedzialności i solidarności za siebie nawzajem.

20 listopada – Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
Zakończenie Jubileuszowego Roku Miłosierdzia.

27 listopada – I Niedziela Adwentu
Ile zrozumienia dla potrzeby dobrego przeżycia świąt Bożego Narodzenia – tyle duchowych przygotowań do przyjścia na świat Jezusa.

Znane i nieznane ciekawostki zasłyszane

Ogłoszony przez papieża Jubileuszowy Rok święty Miłosierdzia dobiega końca.

Rozpoczął się on otwarciem Drzwi świętych w Bazylice św. Piotra w Rzymie, a tydzień później tzw. Bram Miłosierdzia we wszystkich kościołach katedralnych na świecie.

Zgodnie z życzeniem papieża Franciszka; Bramy Miłosierdzia powstały nie tylko w katedrach, ale także innych kościołach, sanktuariach, miejscach szczególnego kultu. Na kościoły jubileuszowe zostały wskazane świątynie   m.in. pod wezwaniem: Bożego Miłosierdzia, św. Faustyny, św. Jana Pawła II, bł. M. Sopoćki. W Polsce również sanktuaria maryjne na Jasnej Górze, w Kalwarii Zebrzydowskiej, Kodniu, Gierzwałcie, Piekarach śląskich czy Licheniu. Same bramy są to przeważnie udekorowane główne drzwi wejściowe do świątyni. Przejście przez Drzwi święte lub Bramę Miłosierdzia w wyznaczonym przez papieża czasie wiąże się z uzyskaniem szczególnych łask, odpustu zupełnego dla siebie lub za zmarłych.

Odpust ten mogą uzyskać również i ci, którzy pielgrzymują tylko duchowo np. ludzie obłożnie chorzy.
Świętowanie Jubileuszu Miłosierdzia zakończy się 13 listopada 2016 r. w diecezjach. A 20 listopada w niedzielę Jezusa Króla Wszechświata papież Franciszek zamknie Drzwi święte Bazyliki św. Piotra w Rzymie, co zakończy Rok święty w całym kościele.

Święci w niebo wzięci

święta Cecylia          
ur. początek III wieku Rzym
zm. ok. 230 – 231 roku

Historycznie wiadomo o niej niewiele.

Była córką rzymskich patrycjuszy. Po swoim chrzcie złożyła ślub czystości. Pomimo to została zmuszona do poślubienia Waleriana, który był poganinem. Według legendy w dniu ślubu wyznała mu, że swoje życie poświęciła Bogu a na straży jej ciała stoi anioł, którego będzie mógł zobaczyć jeżeli się ochrzci.

Walerian przyjął chrzest i rzeczywiście po powrocie do św. Cecylii ujrzał anioła, który wręczył mu wieniec z róż.

W czasie prześladowań on i jego brat Tybercjusz zostali skazani na śmierć (za grzebanie chrześcijan) – przez ścięcie, natomiast św.Cecylię zamknięto w łaźni i próbowano ją udusić parą a gdy po trzech dniach jeszcze żyła rozgniewany namiestnik polecił ją ściąć. Niestety pomimo trzech uderzeń mieczem kat nie zdołał ją pozbawić życia. Skonała po trzech dniach.

Rzeźba Maderno przedstawiająca św. Cecylię znajduje się w Bazylice pod wezwaniem świętej w Rzymie na Zatybrzu

Ciało świętej odkryto w katakumbach św.Kalista (w stanie nienaruszonym), a następnie na polecenie papieża Paschalisa I złożono w bazylice jej poświęconej na Zatybrzu, w miejscu gdzie niegdyś mieszkała. W 1599 roku kardynał Paolo Sfondrati polecił rzeźbiarzowi Stefano Maderno uwiecznienie św. Cecylii w takiej pozycji w jakiej ją odkryto w sarkofagu.

Jest patronką francuskiej archidiecezji i miasta Albi, lutników, chórzystów, organistów, muzyków, zespołów muzycznych, muzyki kościelnej (historia tego patronatu sięga XV wieku i łączy się z błędną interpretacją jednego z fragmentów „Passio” opowiadającą o jej ślubie z Walerianem).

Atrybuty to anioł, instrumenty muzyczne (organy, lutnia,harfa), róże, miecz.

W sztuce przedstawiana jako młoda kobieta ubrana w tunikę (bardzo często w stroju z epoki, w której powstaje dane dzieło) grająca na organach, w towarzystwie anioła.

Wspomnienie przypada 22 listopada.

Modlitwa:
Panie, wysłuchaj naszych próśb i za wstawiennictwem św. Cecylii daj nam to, o co prosimy. Amen.

POCZYTAJ MI MAMO, POCZYTAJ MI TATO…

OJCZYZNA TO ZIEMIA I GROBY

Listopad, miesiąc szczególnej pamięci o tych, co odeszli. Najpierw wiatr liści naniósł na groby. Teraz inny wiatr wszystko wywiał. Od kilku tygodni na cmentarzach razem z wiatrem sprzątali ludzie. Ja też. Pojechałem na grób babci. Na innym cmentarzu jej syn, a mój Tato. I Mama także.

Nie byłem u stryja, ale byłem u cioci. U obu stryjenek na zakopiańskim cmentarzu byłem tylko latem. A grób obu dziadków? Jeden nie wiem gdzie, drugi – na cmentarzu Orląt Lwowskich, ale pod asfaltem ulicy poprowadzonej tędy przez Sowietów. Nie byłem tam nigdy, a pewnie powinieniem, bo w końcu we Lwowie się urodziłem. Ale – wybaczcie lwowiacy – to już nie ten Lwów. Ostatnio doszedł mi grób brata, w listopadzie pojadę, to blisko, do Katowic.

Rozproszeni, wiele rodzin rozproszonych – jak te liście wiatrem gnane. Pamiętam, jak kiedyś w mojej poprzedniej parafii wyszedłem po Sumie z kościoła. Prawie wszyscy byli rdzennymi, od dziada pradziada zamieszkałymi   i zakorzenionymi tam ślązakami. Przy jednym z grobów stoi dziecko, dziewięcioletnia wtedy Wioletka, i płacze. „Co się stało? Czyj to grób?”. A daty były tam sprzed kilkudziesięciu lat. „To mój grób”. Tak, bo w tamtych okolicach, na małych, wokółkościelnych cmentarzach chowano od wieków wnuki w grobach dziadów. A z tych grobów wyrastała i wyrasta tradycja. Rodzinna, wioskowa, a przecie i szersza. Podobnie jest na innych obszarach Polski. Ale na wielkim obszarze Polski zachodniej i północnej, na ziemiach zwanych w powojennej propagandzie „odzyskanymi”, cmentarze zbyt często bywają przypadkowymi miejscami pochówku, a te rodzinne – dziadów i pradziadów – gdzieś daleko, niedostępne, a pewnie już dawno zrównane z ziemią.

Francuski marszałek Foch powiedział kiedyś: „Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć, tracą życie.”

Słowa te wypisano na tablicy przy wejściu na stary zakopiański cmentarz. Namieszano Polsce i Polakom ziemie, namieszano groby. Tak łatwo utracić pamięć, a narodowi – życie. Nasze dni mieszają dalej. Wspomniana już Wioletka pewnie nie zatrzymuje się przy „swoim grobie”. Emigracyjna fala rzuciła ją do Niemiec. Moi parafianie z Irlandii czy Holandii (o Australii i Ameryce nie wspomnę) rzadko, a pewnie coraz rzadziej, mogą być na grobach swoich bliskich.

I słabnie pamięć. Straciliśmy wiele.

Ks. Tomasz Horak